Dodatnu atraktivnost ovom prostoru daje činjenica da je on iz smera Beograda veoma lako pristupačan, jer je tek dvadesetak kilometara udaljen od autoputa Beograd – Niš, a ukupno oko 150 km od Beograda, što znači da vrlo lako možete doći na Kučaj, čak i na jednodnevne ture, ukoliko ne možete da odvojite više vremena.

Beljanica ima dosta izvora, ali uglavnom na nižim delovima planine. Brojne su pastirske kolibe, ali stalnih naselja nema. Najveće znamenitosti beljaničkog kraja svakako su manastir Manasija i Resavska pećina. Krenuvši od Despotovca na zapadu do Zlota na istoku i od Žagubice na severu do Čestobrodice na jugu, područje Kučaja, Beljanice i Malinika zahvata oko 2500 km² potpuno nenaseljene teritorije, što je najveći kontinuirani komad divljine u Srbiji. Leti pohođen uglavnom od strane drvoseča i lovaca, sa prvim snegom ljudi napuštaju ovaj predeo surove klime i prepuštaju ga njegovim iskonskim stanovnicima – vukovima, medvedima, divljim svinjama i divokozama, da do proleća jedini prave prtinu kroz smetove.

Tu se nalazi i možda najčuveniji kanjon u Srbiji, Lazarev kanjon, kao i brojni drugi kanjoni (Resave, Kločanice, Radovanske reke, Suvi Do, Tisnica…),  ali je tu i najveće šumsko prostranstvo, gde se dinamično smenjuju listopadne i četinarske šume. Krupajsko vrelo, veličanstveno vodeno delo prirode i jedno od najzanimljivijih kraških vrela u Srbiji, izvire na zapadnoj strani Beljanice, na nadmorskoj visini od 220 m.