„Lepa sela lepo gore“ je srpski film iz 1996. godine. Snimljen je prema priči Vanje Bulića a režirao ga je Srđan Dragojević. Pored njih dvojice u izradi scenarija su učestvovali Biljana Maksić i Nikola Pejaković. Osnova za priču (i film) je istiniti događaj, tokom koga je septembra 1992. godine sedam srpskih vojnika bilo devet dana okruženo u 97 metara dugom tunelu Brodar kod Međeđe (8 km od Višegrada).

Radnja filma „Lepa sela lepo gore“ govori o dvojici mladića, Milanu i Halilu, koji su odrasli u malom mestu u Bosni i Hercegovini pored ovog tunela. Oni su u detinjstvu bili najbolji prijatelji, proživeli najznačajnije događaje zajedno ali nikada nisu ušli u tunel zbog straha od drekavca (mitološkog bića kod Južnih Slovena). Događaji su prikazani kroz Milanova sećanja koji se nalazi u Vojnoj bolnici u Beogradu u kojoj se leče žrtve građanskog rata u Jugoslaviji. Sa početkom ratnih dejstava Milan i Halil napuštaju rodno mesto i pridružuju se novim nacionalnim vojskama, ali ih sudbina ponovo vraća nazad. Milan se sa grupom saboraca našao zarobljen i primoran da uđe u ovaj tunel, na čijoj se suprotnoj strani našla Haililova četa. Oni su prinuđeni da ostanu u tunelu i čekaju pojačanje. Tada upoznajemo članove Milanove grupe i njihove najrazličitije sudbine od beogradskih sitnih lopova, narkomana, dobrovoljaca, profesora i profesionalno obučenog oficira bivše Jugoslovenske narodne armije. Njihove razgovore i svađe povremeno su prekidane oružanim obračunima sa vojnicima s druge strane tunela. Kada shvataju da pomoć neće doći odlučuju da po cenu života izađu napolje. Film se završava tako što Milan u bolnici ustaje iz kreveta, pokušava da ubije muslimanskog mladića koji se lečio u susednoj sobi ali u odlučujućem trenutku odustaje.

Film je dobio kultni status moderne srpske kinematografije, a 1996. godine bio je kandidat za Oskara za najbolji film van engleskog govornog područja.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar