Za vladare i njegove ratnike pripremano je najkvalitetnije meso pripremano pečenjem ili prženjem, i to uglavnom ovčije, svinjeće ili meso divljači. Srbima je bila poznata tehnika usoljavanja i sušenja mesa, a ovi proizvodi su često i izvoženi. Kuvano mesno, iznutrice, zečevi , živina i prerađevine su uglavnom rezervisani za niže slojeve stanovništva. Riba, morski plodovi, raže, lignje i jegulje, uglavnom su stizale iz uvoza.

Veoma značajni su bili srpski proizvođači sira (vlaški ili merovlaški sir od kozijeg ili ovčijeg mleka) i meda. Od žitarica i povrća upotrebljavani su: rač, ječam, proso, ovas, bob, repa, divlji grašak, kupus, rotkva, zelje, crni i beli luk. Tek sredinom XV veka na ove prostore doneti su pirinač i kukuruz. Glavna povlastica je bilo je voće, pre svega jabuke, šljive, kruške, kajsije, kao i grožđe koje je bilo još značajno i zbog proizvodnje vina. Namirnice kao što su skupocena vina i začini, šećer, smokve, bademi, pomorandže, limun ili maslinovo ulje, često su se nalazili na trpezama vladara, uglednijih ljudi ili pripadnika svešteničkog staleža ali su najvećim delom uvežene. Najsiromašniji delovi stanovništva uglavnom su se hranili skromno, a osnovna hrana bio je hleb i razne vrste žitarica koje su se jele kao kaša.

Srpske srednjevekovne trpeze čestu su predstavljane na manastirskim freskama.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar