Na mestu današnje crkve u XIV ili XV veku nalazio se manastirski kompleks, koji je podigao nepoznati pripadnik srpske vlastele koji je tu i sahranjen. Smatralo se čak da bi ti mogao biti i Grgur Slepi, sin despota Đurđa Brankovića, ali je zabeleženo da se on upokojio 1459. godine u Hilandaru. Manastir je sve do XVIII veka bio aktivan ali je tada u potpunosti zapusteo.

Obnovljen je na ostacima starih temelja 1924. godine kao parohijska crkva i kao kosturnica srpskih i austrougarskih vojnika (njih oko 7000 donetih sa Vračevog brda) poginulih u Kolubarskoj bici. Crkva predstavlja jednobrodnu građevinu sa polukružnom apsidom. Unutrašnjost je podeljena sa dva para pilastra na tri traveja. Ostaci starog živopisa vidljivi su samo u nižim delovima. Status manastira dobijen je 2006. godine.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar