Nije poznata tačna godina gradnje, ali se smatra da je nastala u drugoj polovini XIV veka. Namena joj je bila da štiti Užice i karavanski put koji je dolinom Đetinje povezivao Moravsku dolinu sa Bosnom, Hercegovinom i obalom Jadranskog mora. Osnova grada je nepravilnog izduženog oblika, a čine ga: citadela na vrhu sa dožon kulom; niži deo grada koga opasuju zidovi koji se spuštaju do Đetinje, gde se nalazila i Vodena kula koja je služila za snabdevanje vodom; i utvrđeno podgrađe gde se danas vide ostaci laguma.

Užički grad se pominje u posedu srpskog velikaša i vojskovođe Nikole Altomanovića. Protiv njega je sklopljen savez koji su činili knez Lazar Hrebeljanović, bosanski ban Tvrtko I Kotromanić i mačvanski ban Nikola Gorjanski. Njih trojica, potpomognuti sa još 1000 kopljanika mađarskog kralja Lajoša I Anžujskog, napali su septembra 1373. godine Nikolu i opseli ga u Užičkoj tvrđavi. Tokom opsade korišćeni su katapulti, baliste i kornjače, ali i prvi topovi, pa je grad osvojen nakon mesec dana. Nikola je zarobljen, a njegove zemlje su podeljene. Pod tursku vlast pao je 1463. godine, a jedno vreme bio je i pod srpskom i pod austrijskom upravom. Nakon srpsko-turskog rata, i konferencije velikih sila u Kanlidži na Bosforu 22. novembra 1862. godine, naređeno je rušenje Užičkog grada. Naredne godine grad je miniran i onesposobljen za vojnu upotrebu. Danas su vidljivi samo ostaci bedema, kule i zgrade u visini od jednog metra.  

Vladimir Lukić
dipl. istoričar