Roditelji mu umiru u mladosti a podigao ga je stric, episkop Nikola. Nakon smrti svojih roditelja prodao je čitavo imanje a novac podelio siromasima.

Njegovo rodno mesto bilo je pod upravom Rimljana, i to u vreme cara Dioklecijana (284-305). Car Dioklecijan bio je odgovoran za neke od najgorih progona hrišćana, i to naročito u Istočnom delu Carstva. U to vreme Nikola postaje mladi sveštenik i zbog svojih ubeđenja jedno vreme je boravio u zatočeništvu, ali ni tamo nije odustajao od hrišćanstva. Postaje slobodan kada na presto Rima dolazi car Konstantin, da bi ubrzo postao episkop Mira, grada u Likiji. Bio je jedan od oko 250 episkopa koji su učestvovali na Prvom vaseljanskom saboru u Nikeji 325. godine. Bio je potpuno posvećen svešteničkom životu. Mnogo je putovao i najveći broj njegovih čuda vezana su za putovanja, naročito za spašavanje moreplovaca iz oluja i mora.

Umire 6. decembra 343. godine. Sahranjen je u sabornoj crkvi u Miru, a kada su Osmanlije u XI veku osvojile grad izvršen je prenos njegovih moštiju 9. maja 1087. godine, i od toga dana se nalaze u italijanskog gradu Bariju. Sveti Nikola je zaštitnik moreplovaca, trgovaca, strelaca, dece, i studenata po celom hrišćanskom svetu, slave ga  i pravoslavni i katolički vernici. Prema bogoslužbenom kalendaru Srpske pravoslavne crkve, dan smri svetog Nikole, Čudotvorca Mirlikijskog, obeležava se 19. decembra po novom kalendaru, kao slava crkve i mnogobrojnih srpskih pravoslavnih porodica.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar