Početak istraživanja ovog područja vezuje se za Kitaibela i Valdštajna koji su u periodu 1797 - 1817. putovali kroz tadašnju Ugarsku i proučavali faunu, floru, zemljište, stene, vode i način života ljudi. Kasnije tokom 1835. godine austrijski botaničar Rohel istraživao je floru Banata i svoje rezultate objavio u knjizi “Ređe biljke Banata”. Početkom 20. veka floru južnog Banata proučavao je Vagner, a botaničar Soška tokom 1943. i 1944. godine. Istraživanja su obavljana od strane mnogih naučnika te podaci kojima se raspolaže su od velikog značaja.

Reka Karaš izvire u Rumuniji na planini Semenik i kod sela Kuštilj ulazi u Srbiju. Izgradnjom kanala Dunav-Tisa-Dunav tok reke je regulisan čime je presečen tok Karaša koji se danas uliva u ovaj kanal. Nera izvire na istoj planini kao i Karaš. Duga je 124 km i predstavlja pritoku Dunava u koji se uliva kod Banatske Palanke.

Na ovom području zabeleženo je 478 vrsta biljaka od kojih 13 strogo zaštićeno. U značajne vrste ubraja se: gorocvet, glavoč, crveno-mrki šilj, Tabernemontanova zuka, kalužđarka, bagremac, šiljaka zuka, ožućak, kozinac. Veliki broj vrsta je isčezao, pogotovo vegetacija stepa na pesku. Tu je zabeležen gubitak od 50% značajnih vrsta jer su stepe  plodnije i pogodnije za obradu od močvarnih terena. Vitki kozinac je vrsta za koju se pretpostavlja da je isčezla u Srbiji, a na ovom lokalitetu poslednji put je zabeležena 1869.godine. Šumska vegetacija nije do dana današnjeg detaljno ispitana. U poplavnom području reka javlja se vrba, topola, crna jova, grab, hrast lužnjak. Hrastove šume koje su nekad zauzimale velike površine danas su skoro u potpunosti iskrčene.

Sa aspekta faune prostor Karaša i Nere je veoma zanimljiv. Jednodnevke (Ephemeroptera) i kameni cvetovi (Trichoptera) su jedinstveni za ovaj prostor, dok se javljaju i neke retke vrste poput  panonskog skakavca (Acrida ungarica) i mravljeg lava (Myrmeleon formicarius). U rekama najviše žive uklija i potočna mrena kao i manić – retka vrsta. Od ptica grabljivica javlja se patuljasti orao, kliktaš, krstaš, stepski soko, zmijar i riđi mišar. Na Malom pesku  se nalazi najgušća populacija tekunica (Spermophillus citallus) u Srbiji kao i slepog kučeta (Spalax leucodon), veoma retke vrste sisara.

Ušće Nere u Dunav deo je Ramsarskog područja “Labudovo oko” kao međunarodno značajno vlažno stanište ptica od 2006. godine. Prisustvo velikog broja vrsta biljaka i životinja ukazuje na visok nivo očuvanosti prirodnih odlika. Izolovanost je doprinela da ostane minimalno narušen i time su stvorene mogućnosti za saradnju i proučavanje kroz održivo korišćenje, a akcenat je stavljen na ekološki i rekreativni turizam, proizvodnju zdrave hrane i održivo pašarenje ovaca, magaraca i konja.