Na mestu nekadašnje hrišćanske bogomolje krajem XV veka manastir osnivaju monasi iz gruzijskog manastira Iviriona sa Svete Gore, bežeći od turskih najezdi. Na temeljima tog manastira vojnici inženjerske jedinice srpske vojske su 1896. godine podigli današnji hram. Povod je bila vest o spasenju kralja Aleksandra I Karađorđevića od davljenja u moru u Francuskoj, koja je na tom području zatekla vojsku. Radovima je rukovodio kapetan Živojin Damnjanović, a zidan je po projektu arhitekte Svetozara Ivačkovića. Ubrzo je postavljen vojni sveštenik, a manastir dobio naziv „Kraljevski srpski vojni manastir Sveta Petka Iverica“. Samim tim postao je prvi i jedini primer „vojnog“ manastira.

Crkva je sagrađena u srpsko-vizantijskom stilu kao jednobrodna građevina sa polukružnom apsidom na istoku. Kupola na osmotranom tamburu se uzdiže iznad naosa. Unutrašnjost hrama nije živopisana. Ikonostas je delo Milutina Markovića iz Niša. Pored hrama nalaze se zvonik i konak.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar