Postoji nekoliko teorija o vremenu i razlozima izgradnje manastira. Jedni smatraju da su ga 1033. godine sagradili učenici Ćirila i Metodija tokom svojih misija pokrštavanja i opismenjavanja Slovena; drugi, da ga je 1225. godine sagradio Arsenije Bogdanović Hilandarac po nalogu Save Nemanjića; i na kraju, što je i najverovatnije, da je manastir u XV veku podigao Jovan Branković, poslednji potomak srpske vlastelisnke porodice Branković. Ipak, prvi pisani pomen manastira jeste u dokumentima Pećke patrijaršije iz 1660. godine. Tokom XVIII veka u dva navrata su ga rušili Turci, oštećen je i tokom zemljotresa iz 1892. godine, ali je više puta obnavljan i rekonstruisan i danas je aktivni ženski manastir.

Nastao je u talasu izgradnje prvih srpskih manastira na teritoriji južne Ugarske, ali su mu srednjevekovne odlike izmenjene radovima preduzetim krajem XVIII veka, po nacrtu nemačkog arhitekte Antona Blobergera, kada je izvršena „barokizacija“. Tom prilikom dograđen je i barokni zvonik sa pripratom i postavljen barokni ikonostas. Današnji konak sagrađen je u neoklasicističkom stilu 1846. godine. Očuvane su ikone iz XVII i XVIII veka, ali stariji slojevi ispod njih nisu ispitani. U manastiru se čuva čudotvorna ikona Presvete Bogorodice, odnosno kopija svetogorske „Dostojno jest“.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar