Razlozi podizanja crkve prilično su neobični. Godine 1817. u Srbiju se vratio vođa Prvog srpskog ustanka Karađorđe Petrović. Srbija je nakon dogovora između Miloša Obrenovića i Marašli Ali-paše dobila od sultana dva fermana kojim joj je potvrđena poluautonomija u Osmanskom carstvu, a time je završen i ratni period revolucije. Karađorđe se pridružio grčkom pokretu heterija sa ciljem organizovanja ustanka za oslobađanje od Osmanskog carstva. Kako bi se o tome dogovorio sa Milošem Obrenovićem organizovan je sastanak. Po Miloševom nalogu Karađorđe je ubijen u noći između 25. i 26. jula 1817. godine u selu Radovanju kod Velike Plane. Učesnik i ubica bio je i Karađorđev kum, vojvoda Vujica Vulićević.

U znak pokajanja 1818. godine podigao je crkvu Pokajnicu, na mestu gde je svojevremeno ubeđivao Karađorđa da napusti Srbiju. O ktitoru i godini gradnje svedoči zapis urezan u brvno (pored vrata na zapadnoj strani crkve) i natpis na prestonoj ikoni svetog Đorđa. Crkva je zvanično nazvana Velikoplanska ali ju je narod nazvao Pokajnica. Podignuta je od hrastovih debala i smatra se pretečom kasnijih crkava brvnara koje su se gradile po Srbiji. Ima kružnu jednobrodnu osnovu. Temelj je izdignut i sastavljen od lomljenog kamena peščara. Podeljena je natrem (nakanadnodozidan 1880.), pripratu, naos i oltar. Pokrivena je visokim krovom od šindre. Originalni Ikonostas od 26 ikona delo je Konstantina Zografa. U porti crkve nalaze se zvonara, stari i novi konak. Crkva pokajnica proglašena je za manastir 1954. godine.

Vladimir Lukić

dipl. istoričar